‘Waarom heb je dit beeld gekozen als jouw Museumfavoriet?’, wil Emmy weten.

‘Ik vind het een heel mooi beeld en het staat op een van de mooiste plekken in Apeldoorn, op de kruising van de Loolaan, tegenover Paleis Het Loo, en met die fantastische bomenrijen van de Koning Lodewijklaan op de achtergrond. Ik vind het een vriendelijk beeld en elke keer als ik het zie, voel ik mezelf soort van welkom. Maar het idee erachter is nog veel mooier. Zonder dat hadden wij hier misschien niet gezeten. Ik denk dat veel mensen het idee erachter niet weten. Er staat ook zo’n beeld in Canada.’

Canadese tweelingbroer

Deze grote vriendelijke reus van 4,60 meter hoog heeft inderdaad een Canadese tweelingbroer. Samen vormen ze een onzichtbare brug tussen Apeldoorn en Ottawa, de hoofdstad van Canada. Hoewel de steden zijn gescheiden door een oceaan zal de vriendschappelijke band altijd bestaan. Deze band is verstevigd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Canada heeft een grote rol gespeeld in de bevrijding van Nederland, en vooral Apeldoorn heeft een bijzondere relatie met dit land. Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog was het laatste Canadese hoofdkwartier namelijk gevestigd in Paleis Het Loo.

Een locatie voor dit Nationaal Canadees Bevrijdingsmonument was dus gauw gevonden. Het beeld in Apeldoorn staat op een ondergrond van tegels met de afbeelding van een esdoornblad, het nationale symbool van Canada. In Ottawa staat het identieke beeld op een fundering van klinkers en kijkt het uit over Dow’s Lake. Beide beelden zijn onthuld door H.K.H. prinses Margriet, die bovendien is geboren in het Ottawa Civic Hospital.

‘Kende je dat verhaal al?’

‘Nee, Mark (Kuiper, red.) vertelde het me’, lacht Jesse. ‘In mijn vrije tijd ben ik niet op zoek naar kunstwerken om erachter te komen wat ze betekenen.’

‘Ik heb gelezen dat het een beeld is van tegenstellingen. Het verwelkomt, maar het neemt tegelijkertijd ook afscheid, want het is voor de Canadezen die hier in Apeldoorn zijn geweest. Het staat voor vreugde over de bevrijding, maar tegelijkertijd ook voor verdriet over het verlies die de oorlog heeft veroorzaakt’, legt Emmy uit.

‘En zelfs als het je helemaal niet interesseert, kun je het beeld nog steeds mooi vinden’, voegt Jesse toe.

‘Je moest van ons dus een favoriet kiezen; ben je daardoor bewuster gaan nadenken over alle kunstwerken die je in Apeldoorn kunt vinden?’

‘Nou, als je iets ouder wordt, gaat je interesse misschien meer daar naartoe. Je gaat anders naar dingen kijken, en ook naar kunst. Kijk, bijvoorbeeld die jongens die de beelden bij Orpheus hebben gesloopt: dat is kwajongensgedrag. Ze zijn wezen stappen, hebben een lekkere borrel gehad en die maken iets kapot. Ja, dat heb ik ook weleens gedaan. Niet dat ik weleens kunstwerken heb gesloopt toen ik zo jong was – dat is natuurlijk ook een stukje normen, waarden en opvoeding -, maar ik bedoel niet nadenken of het een kunstwerk is of iets anders. Als je ouder bent, doe je dat wel. Laatst was ik bij de Paper Art-tentoonstelling, in mijn eentje op zondag. Dat was een hele mooie tentoonstelling. Ik heb in m’n eentje gelachen en me verbaasd over wat mensen kunnen met papier. Dus je interesses worden iets breder, en ik denk ook op het vlak van kunst en cultuur. Dus of ik me heb verdiept in kunstwerken in Apeldoorn: natuurlijk wel, want ik moest nadenken wat ik het mooist vond. Maar het is vooral ook de betekenis.’

‘Zijn er ook kunstwerken waarover je anders bent gaan denken toen je er meer achtergrondinformatie over had gekregen?’

‘Ik heb jarenlang bij Van Kinsbergen gewerkt en toen ik daar werkte, werd daar een heel raar standbeeld geplaatst. Ik dacht wel, wat lelijk, zo’n hoofd. Maar hij blijkt dus een heel genereus persoon te zijn. Als je zoiets weet, ga je er anders naar kijken. Ook al vind ik het kunstwerk niet zo mooi. Maar ik geloof zeker dat er kunstwerken zijn die mooier worden als je weet wat ze betekenen.’

(Wil je meer weten over de buste van luitenant-admiraal Van Kinsbergen? Loop eens mee met de begeleide Museumnachtrondleiding, red.)

‘Heb jij ook iets met de geschiedenis van Apeldoorn?’

‘Niet met de geschiedenis van Apeldoorn specifiek, maar ik ga wel altijd naar het park voor Dodenherdenking, en Bevrijdingsdag is ook een dag die ik vier. Ik vind wel dat je ergens in je achterhoofd moet hebben dat wij hier nu heel mooi kunnen leven door die bevrijding. Ik woon met heel veel plezier in Apeldoorn.’

Defilé

Sinds 1980 werd in Apeldoorn eens in de vijf jaar een groot nationaal defilé georganiseerd ter ere van de veteranen die persoonlijk werden bedankt. Die parades waren een soort levend monument, maar gezien de oud-strijders ook steeds een dagje ouder werden en er steeds minder aanwezig konden zijn, werd in 2000 De man met twee hoeden geplaatst als blijvend monument.